علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را                                            به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

                                                                                     دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را                                         مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

                                                                                    به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را                                         بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

                                                                                   چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

 بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را                                        چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

                                                                                    چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

    

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

 

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

 

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را   

                                                      

                                                        چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

   

 چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را                                          «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

                                                                                            به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

   

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا